Estoński CIT, czyli ryczałt od dochodów spółek, wciąż budzi wiele wątpliwości interpretacyjnych, mimo kilku lat obowiązywania w polskim systemie podatkowym. Jedną z istotnych kwestii była dotąd interpretacja pojęcia „podatnika rozpoczynającego prowadzenie działalności”. Chociaż ustawodawca wprowadził wyraźne preferencje dla takich podmiotów, to praktyka organów podatkowych i sądów administracyjnych przez jakiś czas

Sprawa odpowiedzialności za wystawianie pustych faktur przez pracownika bez wiedzy i zgody spółki stanowiła przedmiot wielu kontrowersji i rozbieżnych orzeczeń sądowych. Kluczowy dla rozstrzygnięcia tego problemu był wyrok TSUE z 30 stycznia 2024 r. (sygn. C-442/22), a także niedawne orzeczenie NSA z 3 września 2024 r. (sygn. I FSK 1212/18).

Do tej pory Dyrektor KIS wykazywał stanowisko, zgodnie z którym nie tolerował żadnych odstępstw od terminu i sposobu zmiany formy opodatkowania. Musiało to nastąpić na piśmie za sprawą odpowiedniego oświadczenia. Kluczowe znaczenie dla wskazanej problematyki ma jednak wydany w ostatnim czasie wyrok NSA z 22 lutego 2024 roku wydany w

Klauzula GAAR (z języka ang. General Anti-Abuse Rules) jest instrumentem prawny używanym w celu zwalczania nielegalnych działań i unikania opodatkowania przez wykorzystywanie technik omijania przepisów podatkowych. Klauzula ta ma na celu zapobieganie działaniom mającym na celu unikanie opodatkowania w sposób niezgodny z duchem przepisów podatkowych, choć formalnie można by uznać